Szanowna Pani,
mamy jeszcze jedno pytanie odnośnie udzielonej przez Eksperta odpowiedzi.
Zgodnie z rozporządzeniem, nazwisko może zostać przyjęte w formie męskiej lub żeńskiej. Czy istnieją jednak jakieś zasady odnośnie tego kiedy przyjąć formę męską, a kiedy żeńską?
Z odpowiedzi udzielonej przez prof. Miodka (https://plus.nto.pl/magazyn/a/prof-jan-miodek-nazwiska-trzeba-odmieniac,4161843) można wywnioskować że jeżeli można odmienić jakieś nazwisko to należy to zrobić. Podobną informację można znaleźć np. w publikacji:
http://www.nazwiska.pawlowice.pl/menu/zasady1.pdf
Będziemy wdzięczni za odpowiedź.

Z wyrazami szacunku,
Adam

Mam przed sobą dwa zdania i kompletnie nie wiem, czy można tu cokolwiek uznać za imiesłów przymiotnikowy, a zatem wydzielić przecinkami. Będę bardzo wdzięczny za pomoc i wytłumaczenie mi, kiedy daną część zdania uznajemy za imiesłów przymiotnikowy, a kiedy jest to zwykły przymiotnik.
1) Basia miała na sobie tylko jego białą koszulę ledwie zakrywającą jej pośladki.
2) Nie musiała czekać długo, bo kilka minut po dziesiątej otworzyły się drzwi prowadzące z korytarza do pokoju przechodniego.

Dzień dobry,

moje pytanie: jak odmieniać nazwę firmy, która jest skrótem od nazwiska i imion właścicieli „BAT” (B.... Andrzej Tadeusz)? Czy zapraszam klienta do BAT-a czy do BAT-u? Z góry dziękuję.

Czy dopuszczalne jest łączenie spójników w taki sposób: „Zastanawiam się, czy i kiedy się spotkamy”? Czy nie powinniśmy pisać: „Zastanawiam się, czy się spotkamy, a jeśli tak, to kiedy”? Czy w ogóle można łączyć kilka spójników, np. „Nie wiem, jak, kiedy i po co to zrobiłeś”? Takie zdania wydają mi się nieczytelne, a jednak pojawiają się w użyciu.
Pozdrawiam z Elbląga raz jeszcze! :)
Ł.M.

Dzień dobry,
chciałbym się zapytać o wymowę słów zakończonych na nia. Czasami ta końcówka jest wymawiana jako „ńja” (np. linia, ironia, komunia), kiedy indziej jako „ńa” (bania, dynia, jezdnia). Czy tym, jak należy ją wymówić, rządzą jakieś reguły? Zauważyłem, że np. w nazwach państw i krain geograficznych pojawia się „ńja” (np. Dania, Albania, Amazonia). W imionach, a zwłaszcza ich zdrobnieniach, występuje „ńa” (np. Ania, Hania, Frania, ale Apolonia już nie).

Pozdrawiam,
Zbigniew Młynarski

Szanowni Państwo,
przyznam, że mam problem z pełnym zaakceptowaniem zasady [367], nakazującej bez względu na okoliczności stawianie przecinka przed imiesłowami zakończonymi na -ąc. Mam na myśli zdania typu: „Czasy, gdy dzieci spędzały każdą wolną chwilę biegając po podwórku, dawno już minęły”, „Zjawisko pierwsze można badać stosując metodę A, a zjawisko drugie można badać stosując metodę B”. W tych zdaniach przecinek przed imiesłowem wydaje mi się zupełnie zbędny, jeśli nie wręcz przeszkadzający.

Szanowni Państwo,
kiedy używamy słowa kurcz, a kiedy skurcz?

Z wyrazami szacunku
Czytelnik

W prasie w recenzji książki natrafiłem na takie zdanie: Elżbiety Cherezińskiej „Królowa” to kontynuacja „Hardej”, z kolei w telewizji czasem pojawia się film Robina Cooka ryzyko w granicach rozsądku. Wydaje mi się w tym coś nienaturalnego, ale nasuwają się jednoznaczne skojarzenia z powieścią Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki, zatem: jest to jakaś stylizacja na staropolszczyznę (potrzebna?) czy jednak w niektórych przypadkach można tak tworzyć wypowiedzi, a jeśli tak, to kiedy?

Czy da się ustalić od kiedy w Polsce mówiło się poszłem, przyszłem, jaka jest pokrótce historia użycia, oraz ewentualnie kiedy jednoznacznie oznaczono to jako błędne?

Szanowni Państwo!
W języku serbskim jery w pozycji mocnej zwokalizowały się do a, które w przypadkach zależnych, identycznie jak nasze e ruchome, zanika: Sremac, Sremca itd. Jak traktować to a pochodzenia półsamogłoskowego w polskiej odmianie serbskich nazwisk? Czy zachowywać jego oryginalną ruchomość i odmieniać: Sremac, Sremca, Sremcowi itd., czy traktować je tak samo jak polskie a nieruchome i odmieniać: Sremac, Sremaca, Sremacowi itd.?
Z szacunkiem
B.S.